THE SPRING I LOST / THE LACK OF TOUCH

Hurrengo proiektua 2020ko konfinamendu-aldian faltan botatako estimuluen arteko ariketa bisual eta formaletatik abiatuta sortzen ari da. Bere baitan, nagusiki, argazki-sail ezberdinak ditu, non pandemiak nigan izandako inpaktuaren irakurketa ez so nabarizkoa eta pertsonala islatzen den. Lehen zati honek izaera bisualagoa du eta iraileko lehen hamabostaldian ikusgai izango da ClujNapocan. Bigarren zatia, berriz, hitzaren izaeraren hedapen gisa aurkezten da, hitzaren plastikotasunari eta fonetikari arreta eskainiz, esanahiekin eta etimologiekin esperimentatzeaz gain. Itxuraz desberdinak diren bi atalek lotura estua dute, urtebete baino gehiagoko pandemiaren inpaktu pertsonala interpretatu ahal izateko elementuak baitira.

Argazkilaritza eremu hedatutzat hartuz garatzen dut nire arte praktika. Nire interes nagusia, zehazki, lurraldetasunaren arazoa identitate zeinu gisa argazki praktikatik abiatuta lantzean datza. Muga, memoria, arkitektura edo lurraldea bezalako nozioak erlazionatzen ditut, paisaiaren sentipen konplexu eta pertsonala eraikuntza kultural, politiko edo sozial gisa ulerturik. Izaera fotografiko soila duten nire proiektu batzuetan, ikuspegi fenomenologikotik eta asmo kritiko jakin batetik abiatuta irudiak sortzeko aukera bilatzen dut, haien osagai estetikoen bidez euren eraikuntzan zentzu politiko inplizitu bat
susmatzeko aukera ematen dutelarik. Dena den, osagai estetiko edo are tekniko horretatik haratago, egungo praktika artistikoa bizi-esperientzia bezala eta pentsamendurako aukera bezala sentitzen dut. Nire praktika identitatearen eragin esparruak testuinguruaren inguruan garatutako ikerketa bat bezala ulertzen dut, sinbolikotasuna edo konnotaziozkoa dena arteak ezagutzara gidatzeko behar duen tresna gisa erabiliz, afektibotasunetik eta pertzepziozkoa den horretatik. Argazkilaritza eta bideoaren bidez dokumentatutako ekintza performatiboak egiteko beharra sentitzen dut, testuinguruarekin lotzeko aukera ematen didatena, adierazitako eta markatutako lurralde batean lan egiteak dakarren gatazkaren aurrean konponduz. Azkenik, nire lana ezartzeko erabiltzen ditudan bide eta euskarriei arreta ematen diet baita ere, lur eremuan aurretik bizi izan den esperientzia berreraikitze hautemangarriaren prozesuan hainbat euskarri fisikoetara berlurralderatzeko.

Argazkiak: Roland Vaczi

YOU KNOW ALL THESE PEOPLE

Espainia eta Frantziako pertsonei argazkiak atera dizkiet; zehazki, bi herrialde horien arteko mugako biztanleei. Halaber, Errumaniako etnia ugariko hiri bati atera dizkiot argazkiak (oinezkoak nahiz ezagutzen ditudan pertsonak). Euskaraz, gaztelaniaz, frantsesez, errumanieraz, hungarieraz, errusieraz, italieraz, portugesez, alemanez, ingelesez eta gogoratzen ez ditudan beste hizkuntza batzuetan mintzatzen ziren.

Haiek guztiak nahasi egin nituen; hala, ia ezinezkoa da jakitea nondik datozen. Hala eta guztiz ere, paperezko pertsona horiei so eginez gero, da, ezagunak egiten zaizkizu, haiek ezagutu ez arren eta haien aurpegiak sekula ikusi izan ez arren.

Keinu bakar batek hauetakoren bat etorraraz diezazuke burura: ikaskide bat, beroki more bat, jasanezina den emakume bat, gizonezko agure bat, zure etxe parean txakurra paseatzen duen bizilagun isila, neska bat bakeroetan… Déjà vu moduko sentsazioa sortzen du gure baitan, bai onerako bai txarrerako, eta ezin da azaldu. Aldi berean, denak dira desberdinak eta antzekoak haien artean. Gogora ezazu aipatutakoa beste pertsona batzuk gorrotatzera gonbidatzen zaituztenean (edonor direla ere).

Haurtxoen sehasketatik zintzilika dauden jostailuekin pentsatu nuen: negar ez egiteko jostailuak, asperraldiari aurre egitekoak, eta bakardadearekiko eta iluntasunarekiko beldurra kentzekoak. Ageri denez, helduentzako irudikapen sinboliko bat da; hots, amesgaiztoetatik edo bizitza errealetik babestu ezin zaituen gezurretako talisman bat. Instalazio horiek Alexander Calder eta Bruno Munariren instalazio mugikorrei ere egiten diete erreferentzia.

Alina Andrei